Pappie is die BAAS van hierdie huis...

Julle gaan iets anders hier kry as wat julle dalk gedink het. Maar daar is 'n sakie wat ek van my hart af wil kry. En ek gaan in die toekoms dalk nog baie daaroor skryf. En my eie vrou gaan dit onder my neus vryf, en sê dat ek dit ook nog nie regkry nie.

Ek wil net graag vir 'n slag 'n Donkiebol los oor die manier waarop manne vroue behandel...

Hierdie skrywe kom al 'n hele ruk saam met my, en hierdie sal seker ook nie die finale weergawe wees van wat ek wil sê nie.

Ek werk BAIE met mense se seer. Ek kry gereeld dames wat in my studeerkamer kom vertel van hulle seer. Mense van die stede kom trou ook graag hier in die Bosveld, en ek kry nogal heelwat van hulle wat my nader om hulle te trou. Waar dit moontlik is, geniet ek baie om 'n paar gesprekke met voornemende troupaartjies te hê. Ek hou daarvan om 'n geneagram saam met hulle te teken- 'n metode waar 'n mens hulle posisie in hulle gesin van oorsprong teken- en in die proses vertel hulle eintlik vir my hulle storie. So dikwels (deesdae meestal!) is dit mense se tweede huwelikke. En so dikwels is daar 'n BAIE seer storie oor hoekom dit hulle tweede huwelik is. Ek dink, as ek dit kon bekostig, sou ek graag verder wou studeer en voltyds in huweliksberading wou ingaan.

Maar in my blog het ek ook 'n paar baie goeie nuwe vriendinne ontmoet. 'n Paar van hulle het my al soveel vertrou dat ek iets van hulle lewensverhaal gehoor het. Party van hulle skryf baie openlik oor hulle seer - 'n duidelike teken dat daar al klaar genesing begin plaasvind het in hulle lewens. Ander se vertroue in my sal ek nooit skend deur hulle storie oor te vertel nie. Daarvoor is hulle vertroue te kosbaar vir my. Maar so baie seer wat ek mee te doen kry, kom terug na hierdie punt toe: die manier waarop manne optree. In hulle verhoudings, in hulle huwelikke, en wat my die meeste die bliksem inmaak, teenoor kinders.

So hier gaan ons:

Baie mense haal heel gelowig hierdie Bybelse verwysings aan, dat die man oor sy vrou moet heers. Daar is 'n groot kulturele probleem daarmee. In die Bybelse tye het die vrou geen regte, en geen status in die samelewing gehad nie. Dit was uit en uit 'n man se wêreld. Die algemene opinie, waaroor selfs my held Paulus soms baie primitief dink, is dat Eva die appel gebyt het, daarom het sy die sonde in die wêreld ingebring, daarom is die man die sterker geslag en die hoof van die huis.

Die kultuur van destyds (wat nog net so in die Midde-Ooste voortleef in streng Moslemlande!) is dat die vrou nie 'n sê het nie. Die man heers oor haar. Pappie het al die mag. Ek is nie besig om teen Moslems te diskrimineer nie, ek het die ervaring van 'n vrou wat net-net uit Saudi Arabië kon ontsnap van haar man, en haar kind omtrent moes uitsmokkel om hom steeds by haar te kan hê. 'n Vrou kan nie die land sonder haar man se toestemming verlaat nie, en hy kan deur bloot drie keer te sê "Ek skei jou!" skei van haar. En haar sonder enige heenkome op straat los, sonder beskerming van die reg. Dink maar net aan die simboliek van die Burka...

In Bybelse tye was 'n vrou se status net-net beter as 'n slaaf s'n, en dikwels effens laer as Pappie se geliefde hond s'n. Sy het geen regte gehad nie, geen stem nie, en daar was geen werksgeleenthede vir goeie vrouens nie. 'n Weduwee was altyd oorgelaat aan familie se genade, en 'n oujongnooi het nie bestaan nie, hulle is teen hulle sin in 'n gereëlde huwelik weggegee teen bargain pryse.

Baie manne het nog hierdie "Bybelse" siening van 'n vrou se plek. Dit is veral waar van die ouer geslagte, maar 'n mens kry nog jong buffels wat ook so dink. 'n Vrou sal onderdanig aan haar man wees. Sy sal maak wat hy sê. Sy sal hom dien, vir hom kos maak, die skottelgoed was, vir pappa die koerant en koffie aandra. Want dit is haar werk. En Pappa? Hy werk mos hard, hy sit op die stoep met die koerant en koffie, tot sy ete gereed is. Na aandete is dit die nuus, en dan is dit POMPTYD! Sodra sy die kinders net stil en in die bed het. 'n Goeie vrou is 'n dame in die openbaar, 'n bediende in die kombuis, en 'n slet in die bed, sê die ou grappie mos op die huweliksonthaal. Many a true word is spoken in jest... Ek sien baie dames wat so behandel is, 'n paar jaar later. Die kinders begin uit die huis uit gaan, en sy sien net nie meer kans vir daardie lui bliksem wat net voor die televisie lê, en dan wil pomp op aanvraag nie. Die sprokie het dit nie gemaak nie. Die lig is uit hulle oë uit. En dit is alles omdat pappa die BAAS van sy eie huis is.

Dis waar die onderdanige vrou so uit konteks uit geruk word. Gaan lees dit weer in Efesiërs 5. Vers 21 is die basis van drie verhoudings wat daarop volg. Die beginsel is: Uit eerbied vir Christus moet julle aan mekaar onderdanig wees. My vertaling op troues- omdat jy Jesus liefhet, dien mekaar! As daardie fondament nie daar is nie, val die res baie hard op jou kop inmekaar. Want die drie voorbeelde van die beginsel is: die huwelik- man en vrou wat mekaar dien. Ouerskap- ouers en kinders wat mekaar dien. En werkgewer en werknemer (baas en slaaf...) wat mekaar dien. Tradisioneel het ons in ons kultuur al drie heeltemal gemis...

Ons gesels vandag oor die huwelik. Omdat ons Jesus liefhet, dien ons mekaar- dis die fondament van 'n Christelike huwelik. In die Ou Testament het die vrou wel 'n Raw Deal gekry- die man sal oor haar heers, en sy sal na haar man hunker- Genesis 3. Maar Jesus het tog al daardie vloek op Hom geneem, en alles kom nuut maak. Die beste voorbeeld is sy hantering van vroue in die Bybel. Jesus wat met 'n Samaritaanse vrou van slegte reputasie praat by 'n put in Samaria in Johannes 4- kulturele grense heeltemal opgedonder! 'n man wat met 'n vrou praat, 'n Jood wat met 'n Samaritaan praat, 'n heilige Man wat met 'n sondaar praat... En haar vergewe, en haar 'n nuwe lewe gee... Jesus het die vrou in haar eer kom herstel. Ons sien dit in die voorkoms van vrouedissipels soos Maria Magdalena, Profete soos Priscilla... Kerkleiers soos Nimfa in Efese...

Lees bietjie Paulus verder- hier (in die kerk/ koninkryk van God) maak dit nie saak of iemand man of vrou is, Jood of Griek, slaaf of vry nie- hier is almal een! Hoekom preek ek so hier op my blog? Want dit is nie Christelik om te sê die man is die baas van sy vrou nie! As julle nie gelykes in julle verhouding is wat mekaar dien nie, dan is jy op pad na groot moeilikheid toe!

Die manne behandel so dikwels hulle vrouens soos bediendes. En dan skielik, as die kinders in die bed is, dan wil hy asemrowende seks hê van 'n doodmoë vrou (hierdie een gaan my vrou onder my neus vryf!!!) Menere, 'n vrou se kop werk nie so nie! 'n Man het 'n enkele gedagte nodig, en hy is reg vir aksie. 'n Vrou is soos die bank sonder oortrekkingsfasiliteite. Jy moet eers genoeg krediete opbou voordat jy 'n ontrekking kan maak! As jy 'n fenominale ervaring wil hê- dan gaan dit jou kos! Jy gaan haar soos 'n dame behandel. Jy gaan mooi met haar praat. Jy gaan haar help. Jy gaan ingestel wees op haar (soms onverstaanbare!) emosies. Jy gaan soms blomme koop, en tjoklits, maar nie te veel van laasgenoemde nie. Sy gaan weet dat sy jou eerste prioriteit is, bo jou pelle. En as sy veilig by jou voel, as sy geliefd voel, en nooit oor haar veiligheid hoef bekommerd te wees saam met jou nie, dan gaan jy soos 'n koning behandel word. Dink net bietjie mooi- hoe beskryf jy jou geliefde voor ander mense? Hoor hulle respek? Of is sy maar vir jou net soos jou ou kis BMW- iets wat gebruik word op sy tyd, maar nie iets om oor opgewonde te wees nie? Broers, in julle verhouding met 'n vrou gaan jy maai wat jy saai! Saai liefde, kry baie liefde terug. Saai respek, kry baie respek terug. Saai omgee, en kry meer as wat jy kan opgebruik terug. Maar boetie- saai ongeërgdheid, en kry 'n yskoue skouer terug. Behandel haar soos 'n buffel, en jy kon net sowel jou aan nekrofilie (gaan google dit!) skuldig maak.

'n Man het nie die reg om 'n vrou af te breek nie. Jy is daar om haar te dien. Om haar te help om die mens te word wat sy gemaak is om te wees. Haar lewe moet beter wees omdat jy daar is, jy is nie veronderstel om probleem nommer 1 te wees nie.

Ek staan by wat ek op my hoofblad sê- 'n man wat aan 'n vrou slaan, is laer as haaimis op die seebodem. As jy in my gemeente is, en jy slaan jou vrou, dan sal ek alles in my vermoë doen om haar te oortuig om van jou te skei. Want jy is besig om haar te vermoor. Fisies vat dit dalk lank. Geestelik het die optel van jou hand alreeds 'n kosbare deel van haar doodgemaak. Respek vir jou. Morsdood. En dit vat 'n buitengewone Godswonder om dit ooit weer reg te maak. Dit sit nie in jou broek nie.

Ek het nog baie hieroor te sê, maar my blogs is te lank. So- gaan dink daaroor!

Word vervolg...

Mense is hel! Of hulle is nie…

Die Franse filosoof  JEan Paul Sartre het dit gesê: “Mense is hel.”  En hoe dikwels het ek nie al met hom saamgestem nie!
As ek terugkyk oor my lewe, dan is daar mense se gesigte wat opduik by elke insident wat baie seer was.
Ek het al verskeie kere van fietse afgeval. Ek het al dosyne kere van motorfietse en perde afgeval. Dikwels op my kop, en daarom sal ek julle glo as julle sê dit lyk nie of al die varkies daar is nie. Ek het toe ek drie jaar oud was, my linkerarm die eerste keer gebreek toe ek van ‘n tennis skeidsregterstoel afgeval het. Drie jaar later het ek dieselfde arm weer gebreek uit ‘n boom uit.  Ek het al lewendig uit ‘n kop aan kop motorongeluk uitgeklim, wat my geliefde Conquest 16 Valve Sport totaal opgeneuk het.  Ek was besig. Dalk selfs hiperaktief. Natuurlike rampe soos al hierdie het maar gereeld gebeur, dit het dalk permanente lidtekens op die lyf gelos, maar nie op die hart nie.
Daardie tekort aan dopamien het verseker gemaak dat ek nie baie seker van myself was nie, nie in die Laerskool nie, nie in die Hoërskool nie, en selfs nie op Universiteit nie.  Dis eers noudat ek ouer is wat ek begin besef ek kan maar net ontspan, en my lewe geniet vir wat dit is. Ek hoef nie meer die sexyste ou op die strand te wees nie. Ek hoef nie die Argus onder 4 1/2 ure af te jaag nie.  Ek hoef nie alles te weet nie.
Deur die jare heen was daar baie mense wat dinge gesê of gedoen het wat diep seergemaak het. Ek het baie dikwels verwerping in my lewe ervaar. Ek het baie dikwels die gevoel gekry dat ek nie goed genoeg is nie…
Die wonderlike ontdekking is dat ‘n mens nie daardie woorde hoef saam te dra in die lewe nie.  Ek het die reg om te vergewe, vry te spreek, en aan te gaan met my lewe. Ja, mense kan hel wees.
In my werk werk ek baie met mense. En daar is ‘n hele klompie selfs in die kerk! wat ‘n mens se vreugde in die lewe bedreig. Daar is sekere name, as dit op my selfoon se skerm verskyn, wat my eers baie diep laat asemhaal, voor ek antwoord. Elke gemeente het sy kwota smartvrate. Hier by ons is enkele dames wat absoluut genot daaruit put deur my in die supermark raak te loop, en dan vir ‘n uur lank vir my die ellende van haar vier mislukte huwelikke en drie kinders by verskillende vaders te vertel. Of  haar eksman wat vir haar sms’e stuur van wat se f***n teef sy is. Of ‘n oom wat gereeld in kerkvergaderings sal opstaan en vertel hoe die dominees van vandag niks meer voel vir mense en huisbesoek nie…  Rick Warren het gepraat van die EGR mense in ons lewe- “Extra Grace Required… “  Ja, die ding wat my werk die moeilikste maak, is mense. Mense met hulle eie opinies. Mense met hulle eie verwagting. En daardie eie Ek in mense wat verwag dat die dominee dadelik alles sal los, en dadelik aan my alleen sal aandag gee.
Mense word net hel as jy hulle toelaat om dit in jou lewe te wees.Jy kan nie altyd kies wat mense rondom jou doen nie, maar jy kan kies hoe jy daarop gaan reageer.
Haat word kettings wat ‘n mens vasbind, en al jou vreugde uit jou lewe kom steel. Bitterheid kan selfs jou gesondheid kom steel.  Maar ons het die keuse om mense te vergewe, vry te spreek, en nie toe te laat dat hulle optrede die res van my lewe se vreugde kom steel nie. Wanneer ons vergewe, is dit ons self wat vry kom van ander mense se strikke.
Gelukkig is daar ook die ander kant van die muntstuk as ons oor mense praat.  Mense kan ook hemels wees in ons lewe. Ek wil nie nou gesels oor die vreugde van die huwelik (in my lewe) nie. Dit sou ‘n ensiklopedie vra, nie ‘n bloginskrywing nie.  Ek wil nie nou deel oor die vreugde van ouerskap, en die oorweldigende liefde wat ‘n mens gereeld oor jou voel spoel as jy na ‘n bloedjie kyk wat jou ore het nie…
Daar is sekere mense, wat sonder dat hulle dit dalk self weet, so ‘n positiewe verskil in ander mense se lewens maak. Daar is mense, selfs in ons ouetehuis, by wie ek baie meer kry as wat ek ooit vir hulle kan gee. ‘n Siek tannie, wat dalk binnekort gaan sterf, wat nog met soveel liefde eerder wil hoor hoe dit met my en my gesin gaan, sy is nie vandag lus om oor haarself te kla nie.
Ek het vanoggend by ‘n 82 jarige oom in ons gemeente gaan kuier. Daar is longkanker by hom gediagnoseer, en dit lyk asof dit reeds versprei het. Hy moet more die onkoloog in Pretoria gaan sien.  Dan sal daar besluit moet word watter behandeling, indien enige, die pad vorentoe gaan wees.  Hierdie oom leef nie in ontkenning nie. Hy weet dit is ernstig, en dit gaan dalk die laaste skof van sy lewenspad wees wat nou aanbreek. Maar hy is tevrede daarmee.  Hy is steeds gelukkig.  Die lewe is steeds vir hom mooi, en hy gaan voluit leef tot by die einde.  Dit is vir hom belangrik om ‘n positiewe verskil in ander mense se lewens te maak, en daarmee wil hy aanhou tot by die einde.
Ek het vanoggend gaan kuier om hom te bemoedig vir die besoek aan die onkoloog. Ek het daar uitgestap, baie bemoedig dat ‘n mens nie oudword, of selfs kanker en die dood, hoef te vrees nie. ‘n Mens kan jou lewenspad met blymoedigheid bly stap, totdat jy eendag by jou wenstreep aankom. Selfs in die donkerste dieptes sal ons nie verdwaal nie, in die donkerste oomblikke is ons nooit alleen nie. En daar sal steeds elke dag oorgenoeg dinge wees om dankie voor te sê.
Ek moet vir julle sê: Neulende oumense kan my klaar maak. Maar mense wat in wysheid oor jare toegeneem het, wat deur hulle lewenservaring geslyp is, en gepoleer is, sulke mense maak dit weer lekker om my werk te kan doen.  Ek sal die pad saam met hierdie oom kan stap, tot by die einde van sy aardse reis. Ek sal langs sy sterfbed kan staan, en dit sal seker vir my meer beteken as vir hom.
Dit lyk vir my ons het nogal ‘n keuse oor wat van ons gaan word in die lewe. Ons kan kies of ons bitter ou mense gaan word. Of ons kan die res van ons lewe bly groei, en meer en meer vir ander beteken soos ons in wysheid toeneem.  Ek wil graag self kies vir die tweede opsie. Sekere mense maak daardie besluit soms baie moeilik.  Ek glo ek het ‘n keuse wie of wat ek gaan toelaat om my vreugde in die lewe te steel.  En niemand of niks is waardig om dit te doen nie…

'n Grillerige storie, nie vir sensitiewe kykers bedoel nie...

In ons huis is ons redelik geseënd met goeie gesondheid. Maar daar is soms net iets wat 'n mens net nie meer met 'n Disprin of 'n goeie dosis kasterolie kan regmaak nie. Aftreksels van sekere soorte diere-uitskeidings help ook nie vir alles nie, en ek sien ook nie meer kans vir die Middeleeuse gebruik van bloedlating nie.  Om hierdie rede behoort die pastorie wel aan 'n mediese fonds. Ek voel skuldig daaroor, want soos Jacobs koffie kan nie almal dit bekostig nie. Maar ek sien ook nou nie kans om vir die Kubaanse dokter by HF te gaan sit vir 'n week met elke klein probleempie nie. Dis nou maar tipies- ons dominees het soms iets beter om te doen as om 'n week in 'n ry by die provinsiale hospitaal te sit... (Ekskuus, ek spot nou iemand, wat graag my blog se kommentaar oorneem. Ek het eintlik geweldig baie deernis met mense wat in daardie posisie is, en dit is nie maklik om so van die Kubaan afhanklik te wees, en nooit te weet of hy nie dalk jou mangels met jou blindederm gaan verwar met sy Spaanse verstaan van jou Boertjie Engels nie.)

Ons het nou weer een van daardie mediese situasies in die huis gehad, wat ek en die loodgieter nie kan regmaak met tang en bloudraad nie. Die oudste merrietjie het verstand gekry. En toe begin die tande wat daarmee gepaard gaan, oppak. Sy het nou al vir 'n geruime tyd gekla van groot hoofpyne en woeste tandpyn. Ek weet hierdie kind van my is regtig baie hardegat, sy kan BAIE pyn vat.  Sy aard na haar ma. Ek kan nie eens in 'n duwweltjie trap sonder ernstige medisinale toediening nie. (KWV 5 jaar oud... askies, soms koop ons so bietjie beter as Klippies en Coke...)  In elk geval, ek weet sommige mense se verstandtande word sommer met die tang in die tandarts se stoel getrek. Nie myne nie, en ook nie my dogter s'n nie. My eie verstandtande het drie jaar gelede baie skielik opgepak. En ek het die wonderlike voorreg gehad dat my verstandtande dwars onder die goeie tande groei. Die tandarts het my al jare gewaarsku dat hoofpyne daarvandaan kom, en dat as ek 'n harde stamp op die kakebeen vat, my kakebeen baie maklik kan breek. En dit gebeur redelik gereeld tydens huisbesoek dat die nie-Jacobs drinkers van koffie my teen die kakebeen slaan, so dit was 'n ernstige beroepsveiligheidsgevaar wat aangespreek moes word.

My vier verstandtande lê toe ook mooi dwars oor die senuwees wat daar loop. Gevolglik, toe ek dit moes laat verwyder, was dit 'n spesialis se werk. Wat dit baie netjies gedoen het. Dit was die eerste keer in my lewe sedert daardie roemryke dag van my geboorte dat ek in 'n hospitaal was, en narkose moes kry. Dit het nie te sleg afgeloop vir my nie. Maar ek het daarna die heerlike voorreg gehad om neuralgie op te doen (ontsteking van daardie senuwees wat boodskappe van tandpyn brein toe sou neem, indien die brein nog in werkende toestand was...)  Hierdie neuralgie was loshande die seerste ding wat ek ooit oorgekom het. Dit voel maar net asof iemand 'n rooiwarm mes die hele tyd in daardie senuwees indruk in 'n mens se kakebeen. En al wat daarvoor gehelp het, was morfieninspuitings. Party mense hallusineer daarvan. Ek het dit nou geniet- dis so lekker om wolkies te rangeer daar bo in die lug. Ek kan verstaan dat Eugene Marais so aan dié goed verslaaf geraak het.

So gebeur dit mos nou dat die oudste toe presies dieselfde posisie van verstandtande by my geërf het. Daar is regtig baie goeie bewyse geneties gesproke dat sy my kind is...  So trek ons toe ook gister in daar by die goeie katolieke hospitaal oorkant die Spar waar Jac de Priester altyd sy Sally Williams Nougat koop. Dogter is heel gespanne, maar nie te veel nie, dis haar derde keer ooit in hierdie hospitaal- sy was ook daar vir gromets in die ore, en vir die verwydering van 'n geboortevlek toe sy klein was. Ma is 'n veteraan van hospitale, na vier kinders ken sy die storie baie goed. En pa is wit geskrik. Die feit dat my eie ma 'n teatersuster was, is nie geneties aangegee nie.

Op die bestemde tyd is sussie in die teater ingestoot. Ons het maar in Wiesenhof ('n koffieshop in 'n private hospitaal- sorry!) gaan Vis en tjips eet. Toe in daardie Spar gaan Sally Williams Nougat koop. En toe ons terug in die kamer kom, is sussie klaar daar, dit het toe vinniger as myne geneem. Maar toe vat dit mos eers 'n rukkie vir die narkose om uit te werk. Daardie pyp wat die narkotiseur insit, maak mos maar baie seer. Ek vermoed dis 'n boorgatpyp van die narkotiseur se plaas af, want hulle maak regtig seer. Ewas moet maar sê... Sussie drink gallonne water, want die keel en die mond is BAIE seer van die begin af. En die pynpille moet nog inskop.

Uiteindelik is sussie met die rolstoel tot by die bakkie geneem.Sy sit voor langs my, want sy word vinnig in die beste van tye karsiek.  Ons is na Ouma se huis toe om die boeties op te laai. Nou wil ons maar so vinnig as moontlik uit die stad uit kom, en haar by haar eie bed by die huis kry. Dit is so kwart voor vyf, lekker in spitsverkeer in. My moed sak sommer in my skoene, want my kind het baie seer.

Ons het net so uit Ouma se meenthuiskompleks uitgetrek, om na die naaste snelweg toe te ry. Hier moet die sensitiewe kykers nou eerder na Anha se blog toe skuif...
toe sussie in my bakkie oorkook, hier reg langs my. Katte skiet. En dis waar ek wens ek so goed soos sy kon spotprente teken. Hierdie episode was waarskynlik baie snaaks vir die spitsverkeer se mense...

Toe ons by my Ma se huis weg is, het die drie boeties baklei, niemand wil agter in die canopy sit nie. Almal wil voor sit, maar ons is net te veel mense vir ons dubbelkajuit bakkie.

Dit het toe gistermiddag in Lynnwoodweg gebeur, in spitsverkeer. Sussie kook oor. Pa trek dadelik van die pad af, spring uit, en kook ook oor agter die bakkie. Sorry- gross- ek weet! Ek het net hierdie een ding so lank as wat ek kan onthou: As iemand naar word, word ek saam naar. Ek kan dit nie help nie. As ek naar ruik, dan word ek naar. Ek was nooit goed met babadoeke nie. Enige sulke liggaamlike uitwerpings by watter opening ook al vang my. Dis hoekom ek nie my familie se mediese tradisie kon voortsit nie.  En ek wou so graag 'n ginekoloog word!

In elk geval, toe ek klaar maak voor die helfte van Pretoria se laggende inwoners, sien ek al drie seuns sit agter in die bakkie. En lag saam vir my, die klein bliksems! Hulle het deur die bakkie se agterruit in die Canopy ingespring toe sussie daar voor begin sleg voel.  Ek kan eenvoudig nie terugklim in daardie bakkie nie. My liewe vrou kan al hierdie dinge hanteer, en sy bestuur maar terug na my ma se meenthuis toe. Terwyl ek terugstap in Lynnwoodweg af. Terwyl ek die hele tyd steeds rukbewegings hier binne voel... Heelwat later het ek ook daar by Ouma se blyplek uitgekom. Sussie het reeds gebad, en in die bed geklim. Vroulief het die bakkie binne uitgewas- ek skuld haar ten minste 'n uiteet in 'n restaurant, nie net uit die blikkie boeliebeef uit nie. En 'n heerlike warm borrelbad, en 'n glasie vonkelwyn (JC le Roux, nie Moët et Chandon nie...)

Ons het toe maar gisteraand oorgeslaap in die groot en bose stad. Vanoggend het ons uiteindelik sonder verdere voorval huis toe gery. Maar ek verstaan dit nie- so ver ons in Lynnwoodweg afry, wys mense vinger na ons redelik unieke kleur bakkie, en begin histeries te giggel... Dis om van naar te word.

Australian Masterchef, that other naked guy and I…

Ek het ‘n werk wat maak dat ek ander tye as die meeste normale mense werk.  Ek is byna elke weeksaand van so vieruur tot na negeuur uit die huis uit, besig met vergaderings of om mense tuis te besoek. Dikwels bid ek vir kinders se mangeloperasies, tannies se spatare, of vir wysheid of die man daardie derdehandse Tatabakkie moet koop of nie. Dit kan nogal frustrerend raak!

Maar in die vakansietyd kry ek kans om bietjie saam met my gesin voor die televisie te parkeer. En in ons huis is dit nie 7e laan (bestaan die laan nog?) of Binneboudknypers nie. Nee, elke aand stiptelik om half sewe skakel ons oor na ‘n program uit die mees onverwagte oord- Australië! Nou weet ons almal daar het, buiten Nicole Kidman, nog nooit iets goeds uit Australië gekom nie. Maar hierdie program, gemaak deur die nageslag van uitgesoekte voorouers, is vir ons uitstekend! Australian Masterchef.  Dis vir ons een van die beste realiteitsprogramme ooit. Dit is nie naastenby so vennynig soos Idols nie, nie so voyeurfees soos Big Brother nie, en nie so uitgerek soos Survivor nie. In elke episode kry ons nuwe idees,  wat ons ook maar nooit gaan uitprobeer nie. Maar dit is fantasties om te sien wat alles moontlik is om met kos, en mensehande, en geduld, en ‘n moerduur kombuis reg te kry!

Veral toe die klompie nou Engeland toe was, en nog boonop vir Jamie Oliver daar raakloop en by hom leer kook, toe raak dit eers lekker. Ons hou van die Naakte Kok. Omdat hy so ooglopend geniet wat hy doen. Omdat hy nie ‘n saak het met die reëls van die spel nie, en altyd bereid is om iets nuuts te probeer.
En dan kan ek my boonop verkyk aan die Twee Hairy Bikers as hulle kosmaak…  Party ouens kyk Fashion TV vir hulle kieks, nog ander soek snaakse programme met arm meisies wat nie klere het nie,  om besig te bly.

Maar ek- sekere kosprogramme is vir my so lekker ontspannend!  Ek word verlei deur ‘n netjiese snit vleis, gestop met eksotiese kruie en speserye, aan die brand gesteek met ‘n duur dop. Ek wens so ‘n mens kon die eindproduk ruik. Ek wens so ek en my geliefde kon om ‘n tafel in ‘n wonderlike intieme klein restaurantjie sit, en om ‘n kers se lig daardie ontploffing van smake persoonlik ervaar! Terwyl Joshua Bell vir ons saggies op sy viool speel.

Ek wil nou graag van hierdie geleentheid gebruik maak om teenoor julle te bieg: ek is baie, baie lief vir lekker eet! Ongelukkig doen ek dit te veel, en daarom sukkel ek om soos Ryk Neethling te lyk in Jenna Clifford se posters. Ek is gewoonlik ook redelik tevrede met ‘n basiese braai, soos pap en wors, of een van verskillende snitte steak, met of sonder sous, met of sonder gebakte aartappel, altyd medium rare.
Maar ek is nie soos van die Vrystaatse boere wat ek net na Weermag bedien het in ‘n plattelandse gemeente nie. Ek ken van daardie manne wat elke liewe dag van sy lewe sy stukkie kookvleis, rys, en aartappels wil eet, miskien met boontjies en pampoen. Elke dag. Behalwe Vrydagaand wanneer hy by die dorpsklub kan staan met sy twotone hemp, rugbybroekie, rugbykouse en vellies. Daar braai hy dan sewe skaaptjops, laai die kas Castle van sy bakkie af, en geniet dit alles met ‘n enkele wit bun.  (Dis ook lekker op sy tyd!) Daar is ook van hulle wat regtig dink groente se doel is net garnering op ‘n bord.  Soos toe ek op Piet Plessies destyds vir ‘n onderhoud was, en die manne sê: “Hier eet ons net vleis, en as ons lus is vir groente, dan eet ons hoender…”

Ek is nie so nie.  Daar is wel sekere goed wat ek nie graag eet nie. Brussel sprouts, vanweë my ongelukkige ervaring in die skoolkoshuis in die koue Vrystaat sal nooit weer as kos kan klassifiseer nie. Sousboontjies was ook totaal uit, maar ek het in Spanje geleer om enige iets te eet wat energie kan gee vir die volgende dag…  Behalwe- daardie rioolreuk van ‘n vuil afval sal my nog steeds oortuig om ‘n dag te vas, eerder as om saam te eet! Daardie fotos van Maankind gister van sekere Oosterse geregte sal ek ook nie kan inkry nie, nie eers op Fear Factor as daar ‘n mijoen Rand op die spel is nie. Ek eet nie fetusse van enige aard nie, ook nie huisdiere soos hond of kat nie.  Goudvis en budjie kan dalk oorweeg word…

Ja, die een ding wat ek geniet, is om verskillende kosse uit te probeer. Dit was vir my ‘n regte treat toe my een baie goeie vriend my die dag aan sushi voorstel, saam met ‘n vars droë witwyn- nooit voorheen gedink ek kan van een van die twee hou nie. Ek het baie van Melide in Spanje se Pulpo gehou, (opgekookte, gekapte heel seekat.)  België se warme wafels, Istanbul se Beiti Kebabs by Doi Doi’s agter die Blou Moskee. En Durban se Brittania Hotel se Bunny Chows! Vars seekos by die Muisbosskerm by Lambertsbaai. Vlakvarkboud by Mabalingwe naby Warmbad.  Sulke geleenthede is hoogtepunte in my lewe! Ek droom nog daarvan om  ‘n Michelin ster restaurant te besoek, en ek droom van ‘n besoek aan  Reuben Riffel se restaurant in Franschhoek.

Kan ek self kos maak? In my ouerhuis het my pa die vleis gebraai, maar hy is nooit naby ‘n stoof in sy lewe opgemerk nie. Toe ek in Standerd 9 was, het ek die eerste keer met Potjiekos kennis gemaak. Ek het gesien hoe ‘n familievriend dit maak. En ek het die bestanddele onthou, maar nie die hoeveelhede nie.  Ek het by ‘n volgende geleentheid my eerste potjie gemaak: Stukkies beeskookvleis, aartappels, boontjies, wortels in goue pennies gesny, met ‘n sousie van blatjang, tamatiesous en worcestersous gemeng.  Die groot probleem het gekom met die speserye- ek kon nie onthou hoeveel kerrie om in te gooi nie. Toe gooi ek maar die hele pakkie extra strong Masala in! Ek het dit op brood bedien, maar my gaste het een na die ander met trane in die oë  verskoning gevra, met dringende dinge wat hulle elders moes gaan doen het. Toe moes ek maar self my eie potjie opeet- die trots van die tienerseun is legendaries. Maar daar was 2 liter melk nodig om weer gevoel in my mond terug te kry!
Vandag kan ek ‘n baie lekker vleisie braai. Ek het met my eerste salaristjek ooit my eerste Weber gekoop, en hom verlede jaar finaal opgebraai.  Ek kan basiese boerekos in die kombuis maak op die stoof, maar het nog nooit iets probeer bak nie.Ek kan ‘n redelike goeie potjie aanmekaar sit, en het al vir 600 mense in die gemeente op een slag ‘n Potjie voorberei.

Maar ek wens ek kan nog baie verbeter. As die Masterchef se mes so blits deur die wortels op die kapbord, dan wens ek dit was ek. Wanneer mense op televisie enige chefopleiding kry, dan begeer ek om ook daar te wees. Een van die grootste vreugdes in my lewe is om kos vir gaste op te skep, wat ek self vir hulle gemaak het. As ek Masterchef kyk, is my aanbieding nie naastenby op enige standaard nie. Maar as mense lekker eet aan my kos, dan blom ek!  Dalk moet ek en vroulief net so nou en dan een van die groot resepte neem en dit self probeer doen. Goeie vriende nooi, ‘n botteltjie diep rooi op die tafel kry, en kuier tot die son opkom.

Camino de Santiago stories hier...

Liewe drie vriende, ek kon nie in Spanje alles dubbeld doen soos altyd nie.

Omdat meer mense my blog op Litnet gelees het voor die trolleprobleem daar, het ek in Spanje op Litnet geskryf.  Net vir die inhoud van Spanje, kom kuier gerus by
 http://blogs.litnet.co.za/Bileamsedonkie


As die Caminostories klaar geskryf is, kom ek terug na hierdie as die primêre stal vir Bileam se Donkie, ek belowe!


Die Donkie is 'n wonderlike ding!

'Cause I'm leaving, on a Jetplane...

Liewe vriende, this is it! Vandag is die dag. Die reis het vier jaar gelede al begin toe my goeie vriend in die kaap my een aand na 'n CAmino bekendstelling toe gevat het. En toe het ek net kennis geneem, en gewonder wanneer gaan hy. Ek kan mos nie stap nie, ek kry altyd blase onder my voete, die rugsak is deur die duiwel self uitgevind, dit gaan te duur wees, as my motorfiets petrol in het sal ek eerder soontoe ry... verskonings verskonings verskonings. Net nie ek nie.

Tot ek verlede jaar skielik agtergekom het die ouderdom bekruip my, soos 'n luiperd maak met 'n pasgebore rooiboklammetjie, jy kan net niks teen die bliksem doen nie. Skielik sien ek my pa as ek in die spieël kyk. Die tannies in die gemeente begin opmerkings maak van hoe wys ek nou begin lyk. (wat de hel beteken dit???) En die oudste kind moet einde 2011 uit die huis uit gaan. Gesien in die lig van 'n blog of twee terug, lyk dit tans na nie 'n slegte idee nie. Maar wanneer jou kinders begin huis verlaat, lui 'n klokkie êrens wat verskriklik hard begin skree: jy word nou oud! En soms is dit nog 'n slegte idee. Ek werk ook in 'n ouetehuis met mense, en daardie fase wat almal uitgedra word en voor die televisie geparkeer word vir al e-tv se heruitsendings van ou sepies- jong, ek vrek liewer op my motorfiets as om ooit daar te kom. Jy weet, daar waar 'n man 'n halwe viagra moet begin drink om nie jou skoene nat te piepie nie.

En verlede jaar het die saadjie begin opkom: gaan stap daardie Camino, so veel van hom as wat jy kan inpas. Breek vir 'n slag uit die groef uit, gaan doen iets avontuurliks waaroor jy die ander ou omies eendag langs die piskrip kan vertel as dit so ure vat om watertjies te passeer met die knypende prostraat. Die frustrasieklier.

Daarom het ek daardie raad gevolg van: die verskil tussen 'n droom en 'n reis is 'n vliegkaartjie. Flight Centre se moer, dis baie goedkoper om self op die internet te koop, as deur hulle. Ek vlieg lekker Lufthansa vanaand- ek hoop daai Duitser agter die stokke het goed geslaap, en dat vandag nie die dag is wat hy weggeraap word, soos Hal Lindsey al voorspel het in die 70's nie- die gelowige vlieënier word weggeraap, en die res van die passasiers gil al die pad ondertoe nie. Nee, dit gaan nie vandag gebeur nie. Ek hoop ook Ahmed the Suicide Bomber is eerder saam met Malema op Ethiopian Airways op pad om Gaddafi te gaan besoek.   Ek wil nie weer op 'n Vrydag met Egypt Air in Kaïro aankom nie. Laas keer toe dit gebeur, toe kyk almal na my, en val op die grond neer op sulke klein matjies, en buig voor my. Soveel waardering kan ek nie hanteer nie.

Soos die dinge nou staan, is ek more en Sondag in Madrid, en Maandag vat ek die pad met die trein of bus Leon toe. Sal Dinsdagaand by die Roomse gevaar se huisies begin slaap, en Woensdagoggend begin werk aan die blase op my voete. Ek is steeds skytbang, want dit begin na groot werk klink om 'n rugsak oor die berge te dra.

Maar nou ja, dis my eie skuld, so ek gaan die beste daarvan maak. Gisteraand het ek mooi vir mamma en die kinders tot siens gesê. Ons het pizza en Coke gehad, ek en mamma het die vier nefies besoek. Daarna het ons vir die kinders smarties op die grasperk gaan uitgooi...  Het darem ses ure se slaap ingekry voordat die opwinding te groot begin raak het, en ek die rugsak uitgepak het, en weer ingepak het. Kyk of die yskas nie dalk ook êrens kan in nie. Maar die laptop wil net nie...

So, ek hoop daar gaan kans wees om so nu en dan met julle te kommunikeer. Dalk kan ek êrens by 'n internet kafee vashaak, en bietjie sê waar ek is, en hoeveel blase daar op my voete is.  Hoe tapas nou eintlik proe, en hoe die bier is.  As dit nou nie so dikwels gebeur nie, hou goeie moed, as die Duitser nie weggeraap word nie is ek weer rondom die 25e Junie op die lug, by die huis.  Baie dankie vir julle vriendskap die afgelope twee maande, daar is nogal wonderlike mense versteek onder die litnet bloggers.

Mooi bly, en lewe voluit daar waar jy met jou lewensreis op pad is!
Die Donkie

Onderwerpe:  camino  

Die demoniese invloed van esterogeen in die plattelandse pastorie... Die begin van my doktorale verhandeling.

Daai Kamperende manne het nou wel gesê ons gaan weggeraap wees/ in Oktober word/ met die volgende moontlike geleentheid wreed tot 'n einde kom/ saggies heengaan in ons slaap (skrap wat nie van toepassing nie en stuur 'n donasie).

Die ander dominee van Rant-en-Dal het in die sop beland oor alles die demone se skuld was, of nie is nie. Die Kaapse sinode het gesê jy moet nou self besluit of daar 'n duiwel is of nie. Die astronome sê asteroïde Toutatis tref ons 21 Desember volgende jaar, of nog 'n groter klip, Aphopis in 2029. (Dit gaan op 13 April 2029 plaasvind, donasies op die link hieronder asseblief mense, kyk of ons daardie klomp sissies by Family Radio se skamele $104 miljoen kan wen...)

Openbaringe sê die einde kom met vuur, en dan sal daar 'n geween en gekners van tande wees. En die astroloë sê waterdraers soos ek is slim en sexy, die res van julle is redelik in julle moer, want Venus beweeg verby die Ram onder die Bul se wakende oog, en die Tweeling is elders besig om nie meer 'n Maagd te wees nie.

Al hierdie dinge is redelik minieure verwikkelingtjies in vergelyking met die vreugde van om 'n tienerdame groot te maak.

Daar is twee esterogeenfabrieke in my huis. Moeder en dogter. En vanaand is oom niek en sy seweduisend demone weer los in die pastorie. (moet dit net nie vir die Ringskommissie van Krugersdorp sê nie, ek het nog so paar paychecks nodig voor die wegraping in Oktober). Soos ek hier sit, is ek redelik die hel in (moet dit ook nie vir oom Angus sê nie, ek sal weer beter word voor die volgende aartappeloes!) Ek probeer nog Oscar Wilde se raad volg, ek moet immers binne 48 uur land-uit vlug.  'n Man moet probeer voor bly. Jy moet jou aandele hoog hou. Maar nee, die demone het weer losgetrek in die huis. En nou is die jonge dame met haar se scooter die strate in, dik die bliksem in vir ma. En ma sit met opgepompte wange, dik die bliksem in vir sussie.  Ek en die boeties staar verslae na Australian Masterchef, ons verstaan nie hierdie dinge nie. Ons hou van vrede.

So as iemand êrens op die N1, vanaf Messina tot Melkbosstrand my dogter vanaand sien op haar scooter, sê vir haar haar pappie verstaan. Ek het ook so op my motorfiets rondgejaag as die storms hier binne woed. Deesdae skryf ek maar eerder blogs, petrol en agtertires raak te duur.

Hoe gaan julle haar herken? Wel, in die bui wat sy vanaand is, lyk sy so min of meer so:

Foto geleen by: http://www.geeks.co.uk/21282-newsbeats-from-la-la-land-7